Een visuele herinterpretatie van Jacqueline Harpmans sci-fi roman uit 1995. Na jarenlange opsluiting ontsnappen veertig vrouwen uit een bunker naar een onbekende planeet. Zonder mannen, regels of herinneringen zoeken ze naar identiteit, zingeving en onderlinge verbondenheid.

Dit project is een visuele herinterpretatie van I Who Have Never Known Men, de sci-fi roman die Jacqueline Harpman in 1995 publiceerde. In het verhaal ontsnappen veertig vrouwen uit een ondergrondse bunker waarin ze al jarenlang zijn vastzitten. Ze komen terecht op een onbekende planeet — een plek die overduidelijk geen aarde is, en waar alle bekende structuren en zekerheden wegvallen. Zonder herinneringen aan hun vroegere leven, zonder mannen, hiërarchie of sociale verwachtingen, worden ze geconfronteerd met existentiële vragen: Wie ben ik buiten de blik van de ander? Wat betekent het om vrouw te zijn als dat sociaal bepaalde concept verdwenen is? En hoe geef je betekenis aan bestaan in een wereld zonder verleden of toekomst? Mijn project vertaalt deze thema’s — identiteit, vrouw-zijn, isolement, verlangen naar verbondenheid — in een beeldend narratief. Door gebruik te maken van sciencefiction als visueel en symbolisch kader, wil ik de complexiteit van vrouwelijke identiteit en menselijke veerkracht tastbaar maken. De beelden balanceren tussen beklemming en bevrijding, tussen herinnering en verbeelding. Dit project is tegelijk een eerbetoon aan Harpmans visionaire werk én een hedendaagse reflectie op wat het betekent om jezelf te (her)vinden in een wereld zonder referentiepunten.