Is een foto een herinnering? Ik onderzoek hoe dit een fysieke vorm kan krijgen. Afgebeeld zijn bouwplaatsen; hier is een sterk verleden-heden-toekomst gevoel aanwezig. De foto’s zijn gekristalliseerd om de ‘herinnering’ te vereeuwigen. Tegelijkertijd worden ze zo, gedeeltelijk, verhuld waardoor je je kan afvragen wat belangrijker is: de herinnering of de foto hiervan?

In het onderzoek van Frauke van Lierop staat de stelling ‘een foto is een herinnering’ centraal.

Als er gekeken wordt naar theorieën over fotografie, zoals die van Roland Barthes, Susan Sontag en Vilém Flusser, dan is een foto géén herinnering. Toch denkt van Lierop dat de foto en herinneringen nauw verwant zijn aan elkaar.

Wellicht is ons concept van een herinnering veranderd sinds het ontstaan van de fotografie, zeker sinds het digitale tijdperk waarin we continu met een camera in onze broekzak lopen. Waar je in de beginjaren van de fotografie misschien één enkele keer een portret liet maken is het medium nu een vluchtig consumptieproduct. Evenals kleding wat ooit iets speciaals was en iets wat je koesterde. Nu verdwijnt het soms al na twee keer dragen op een vuilnisbelt.

Beeldend komt de stelling ‘een foto is een herinnering’ tot uiting in een serie sculpturale werken. De sculpturen zijn gemaakt met foto’s geprint op organza (stof).

Afgebeeld op de foto’s zijn bouwplaatsen omdat deze een duidelijk verleden-heden-toekomst gevoel hebben; een kenmerk dat zowel Barthes als Sontag toekennen aan de fotografie. De foto’s van bouwplaatsen zijn vervolgens, waren het kleren in een huis, gedrapeerd en verhard doormiddel van epoxy. De foto’s zijn gekristalliseerd om de ‘herinnering’ te vereeuwigen. Tegelijkertijd worden ze zo, gedeeltelijk, verhuld waardoor je je kan afvragen wat belangrijker is: de herinnering of de foto hiervan?